کریم اهل بیت

 

                                                   یا کریم 

                         

امشب،شب ولادت باسعادت نوه ی پیامبر(ص)،فرزند امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س)،برادر امام حسین(ع) و حضرت زینب(س)،کریم اهل بیت،امام حسن مجتبی(ع) است.باید اول از همه به فرزندشان حضرت مهدی(عج) و بعد به تمام شیعیان،مسلمانان،انسان ها و تمام مخلوقات این عید عزیز و غریب را  تبریک گویم.دوست نداشتم در روز عید از غربت بگم اما چه کنم که مولایمان خیلی غریبند.غربت امام(ع) در تمام دوره ها دیده می شود،حتی اکنون وشاید پر رنگ تر از همیشه.در زمان حیات آن قدر تنها بودند که مجبور به صلح شدند.قصد قیاس ندارم اما اگر به اندازه ی امام حسین(ع) یار داشتند هیچ گاه صلح را قبول نمی کردند.امام حسین(ع)خانواده ای همراه و همدل داشتند که ایشان را یاری نمودند اما امام حسن(ع) به دست همسرشان به شهادت رسیدند و بعد از شهادت پیکر مطهرشان را تیر باران کردند.و اکنون نیز همچنان در دوران غربت بسر می برند.من که واقعا در شناخت امام(ع) کوتاهی کرده ام و در جامعه هم آنچنان که در شایسته ی ایشان باشد تلاشی نشده است.ولی همه ی این حرف ها شاید یک ذره از غربت ایشان باشد و بیش از این در قدرت فهم و بیان من نیست.

در روایاتی که از ایشان دیدم،صحبت از کرم و بخشش بی نهایت ایشان به میان بود.به طوری که خودشان هم فرموده اند:"ما قبل از درخواست شما را اجابت می کنیم."در روایت خواندم که گاهی ایشان تمام دارایی موجود در خانه ی خویش را یک جا به یک فرد می بخشیدند به طوری که آن فرد بی نیاز می شد و به برکت آن سرمایه تا آخر زندگی دگر محتاج نمی شد.از دیگر خصوصیات بارز ایشان حلم و صبرشان بیان شده است به طوری که حتی با دشمنانشان هم که به ایشان توهین و جسارت می کردند از در مهربانی وارد می شدند.

آقا جان،مولای ما، هر چه ز شما سراغ گرفتیم جز از کرم و حلم شما حتی با دشمنانتان چیزی نیافتیم، پس چگونه ما که حب شما را به دل داریم،خود را شامل عنایت و کرمتان نبینیم؟؟؟